Σαββατοκύριακο στην Ευρωστίνη

Δεν είχα ακούσει ποτέ το όνομά της. Στην Ορεινή Κορινθία δεν είχα πατήσει το πόδι μου. Φίλοι μου είπαν για το Αρχοντικό Καραβά, έναν μικρό ξενώνα στην αγκαλιά και την ερημιά του βουνού, τον νοικιάζεις, λέει, με την παρέα σου-μέχρι έξι καλοί χωράνε-και για ένα Σαββατοκύριακο βιώνεις τη φαντασίωση ενός δικού σου εξοχικού, όπως το άφησε η προ-προγιαγιά σου που το έζησε προικώο, κάπου εκεί στις αρχές του προ-περασμένου αιώνα. Καθώς τα αδέλφια Καραβά εκτός από τον ξενώνα έχουν και μια μικρή βιοτεχνία που φτιάχνει αγνά σπιτικά ζυμαρικά, σκέφτηκα να συνδυάσω την ξενάγηση στην “ευζυμ” με τη χάρη του βουνού, που εδώ, από την πίσω πλευρά του Φενεού και της Ζαρούχλας, διατηρεί μια παρθένα, απάτητη γοητεία, στην παρένθεση της τουριστικής ανάπτυξης.
Τα 145 περίπου χιλιόμετρα από την Αθήνα, τώρα που μετράς τα έξοδα της βενζίνης και τον ανύπαρκτο χρόνο σου, ήταν αρκετά για να ψήσουν την Ιωάννα και κολλητή μου, να βάλει το Ford και τη γοητευτική παρέα της για ένα λειψό Σαββατοκύριακο ως το ορεινό όνειρο.
Με τα παιδιά που θα μας έδειχναν το δρόμο του ξενώνα, μιας και το βουνό δεν διαθέτει διεύθυνση και τηλέφωνο, δώσαμε ραντεβού στο Δερβένι. Και κει, με τη φίλη, λίγο σαν χαθήκαμε στη μετάφραση. Διότι τί δουλιά έχει το ραντεβού πλάι στα κρυστάλλινα νερά του Κορινθιακού όταν εμείς φτιαχτήκαμε για οξιές, ομίχλες και έλατα; Στα 20 λεπτά της διαδρομής μέχρι τη Ζάχολη, το τοπίο αλλάζει δραματικά. Διάσπαρτα σπιτάκια, χωράφια κατακόκκινα από το χρώμα των ώριμων λωτών, πλατάνια, πέτρα και θέα αφ’υψηλού, το βουνό σ’όλο του το απάτητο, απόκοσμο μεγαλείο.
Η Ευρωστίνη ή Ζάχολη, που στην ουσία δεν είναι καν χωριό αλλά μερικά πανάρχαια γραφικά πέτρινα σπίτια, δεν έχει να σου παρουσιάσει τις κοσμικότητες ενός κλασικού Σαββατόβραδου. Έχει, όμως, θεϊκά παϊδάκια-αλήθεια, γιατί ποτέ δεν έχουν την ίδια γεύση στην πόλη;-, φασολάδα με τα νόστιμα φασόλια της περιοχής, πίτα με σπιτικό φύλλο, ψημμένο ψωμάκι στα κάρβουνα και την απίστευτη πατάτα που κόβει στο χέρι και τηγανίζει η 85χρονη κυρα-Ζωή, που μόνη μαζί με το γιό της κουμαντάρει την ταβέρνα «Κοραής» στην μικρή πλατεία του χωριού. Κι όταν το αίμα ζεσταθεί από το χύμα κρασί και τη φλόγα του τζακιού, επιστρέφεις στο ρουστίκ σκηνικό του ξενώνα, για επιτραπέζια, μπιρίμπα ή κουβέντα ως αργά τη νύχτα με σπιτικό τσίπουρο.